Pendik escort sokakları gece olunca sessizleşir, sadece denizden gelen rüzgârın uğultusu ve uzaktan geçen trenlerin tıkırtısı duyulurdu. Sinem, yirmi dört yaşındaydı ama yüzünde yılların yorgunluğu vardı. Anadolu’nun küçük bir kasabasından İstanbul’a gelmişti. Hayalleri büyüktü; kendi ayakları üzerinde durmak, ailesine destek olmak ve daha iyi bir hayat kurmak istiyordu. Ancak şehir, ona hayal ettiği kolaylığı sunmamıştı.
İstanbul’a geldiğinde birkaç ay boyunca temizlik işlerinde çalıştı, parasını biriktirmeye çalıştı ama kira ve geçim derdi her zaman onu ezdi. Günler geçtikçe ailesine yardım edememenin yükü omuzlarını büküyordu. İş bulamadığı zamanlar sokakta kalmak zorunda kaldı, açlık ve soğuğa karşı mücadele etti. Zamanla hayat onu istemediği bir yola sürükledi; gecelerini hayatta kalmak için farklı insanlarla geçirmek zorunda kaldı. İçinde biriken boşluk, her geçen gün biraz daha derinleşiyordu.
Sinem, sık sık Pendik ateşli escort sahiline çıkar, denizin dalgalarını izlerdi. Dalga sesleri ruhuna kısa bir huzur veriyor, geçmişin acı hatıralarını unutturuyordu. Bir akşam sahilde otururken yanına yaşlı bir kadın geldi. Elinde bir broşür vardı: “Kadın Dayanışma Merkezi – Pendik.” Kadın gülümseyerek, “Gel, kimse seni yargılamaz,” dedi. Sinem önce tereddüt etti, çünkü yıllardır kimse ona gerçekten yardım etmemişti. Ama o gece içindeki umut kıvılcımı yanmaya başladı.
Ertesi sabah cesaretini toplayarak merkeze gitti. Kapıdan içeri adımını attığında sıcak bir karşılama ve anlayışla karşılaştı. Kadınlar onu dinledi, destek verdi ve içindeki körelmiş umudu yeniden canlandırdı. Sinem burada dikiş kursuna katıldı, el işi öğrendi ve küçük de olsa kendi parasını kazanmaya başladı. Her kazandığı kuruş, ona hayatını yeniden kurabileceğini hatırlattı.
Bir yanıt yazın