İlayda, 23 yaşındaydı. Kartal escort iç kesimlerinde, eski binaların arasında sıkışmış, neredeyse yıkılmak üzere olan bir apartmanın ikinci katında tek başına yaşıyordu.
Liseyi dışarıdan bitirmişti. Çocuk yaşta İstanbul’a, Kartal’a taşındıklarında hayat onun için okuldan çok ev işleriyle, sonra da iş hayatıyla geçti. Escort ilayda Ailesiyle olan bağları zayıf, geçmişi puslu bir anıydı artık. Küçük yaşta müzikle ilgilenmiş, lise yıllarında kısa süreliğine bir halk eğitim merkezinde bağlama çalmıştı. Ama hayallerin yerini geçim telaşı çoktan almıştı.
Kartal’da bir güzellik salonunda çalışıyordu. Ayakta geçen saatler, sabit bir gülümseme, bazen rahatsız edici müşteriler… Ama hiçbir şey asıl yükü hafifletmiyordu: Ay sonu geldiğinde ne zaman, nasıl borca girdiğini anlamadan geçen aylar.
Kartal Sert Seven İlayda
Bir gün, salona gelen biri ona farklı bir teklif sundu. “Gece birkaç saat, çok daha fazla para…” Cümle tamamlanmadan ne demek istendiğini anlamıştı. İlk başta tiksinti duydu. Sonra ay başı geldi. Ev sahibi kapıya dayandı. Elektrik kesildi. Ve İlayda, telefonundaki mesajları açtı.
İlk gece, Kartal sahiline yakın bir butik oteldeydi. Aynaya bakmadan makyaj yaptı. Odaya girdiğinde içinden bir parça koptu. Ama sabah cebine konan para, bir süredir alamadığı nefesi geri getirdi. “Bu son,” dedi. Ama sonra başka bir gece daha geldi. Ve bir tane daha.
Zamanla İlayda, geceleri yaşayan birine dönüştü. Gündüzleri salona gidiyor, geceleri başka kimliklerle başka odalara giriyordu. Ama her sabah kendi evine dönünce, odanın sessizliği içini kemiriyordu. O yalnızlık, parayla kapanmayan bir boşluk bırakıyordu.
Bir sabah Kartal escort sahilinde yürürken, eski bir bağlama sesi duydu. Sahilde oturan bir yaşlı adam çalıyordu. Yanına oturdu. Adam, “Sen de çalıyor musun?” dedi. İlayda başını salladı. “Eskiden,” dedi.
O gün eve döndü, yıllardır kutunun dibinde duran eski bağlamasını çıkardı. Telleri paslanmıştı ama sesi hâlâ tanıdıktı. O gece hiçbir yere gitmedi. Çaldı. Ağladı. Yazdı.
Geceleri bırakması zaman aldı ama başladı. Artık yeniden müziğe tutunuyordu. Küçük bir YouTube kanalı açtı. Şarkılar söyledi, hikâyesini anlattı. Takipçiler geldi. Müzik, susturamadığı şeyleri anlatmanın yolu oldu.
Kartal hâlâ griydi. Ama artık İlayda’nın sesi o griye bir renk katıyordu. Çünkü kendine ait bir şarkısı vardı — unutulmuş ama yeniden hatırlanmış.
Bir yanıt yazın