Nisa, 24 yaşındaydı. Çekmeköy escort iç kesimlerinde, ormana yakın, gece olduğunda kuş seslerinin yerini sessizliğin aldığı bir mahallede yaşıyordu. İki katlı, eski bir binanın bodrum katında kirada oturuyordu. Evin tavanı alçaktı, duvarları rutubetliydi ama en azından kendi alanıydı. Kimseyle paylaşmak zorunda olmadığı bir sessizliği vardı.
İstanbul’a dört yıl önce gelmişti, bir üniversitenin okul öncesi öğretmenliği bölümüne başlamıştı. Ama hayat planladığı gibi gitmedi. Annesi ağır hastalanınca memleketten gelen telefonla yıkıldı. Hem okumak hem çalışmak zorundaydı. İlk başta yarı zamanlı işlerle idare etti. Bir kreşte çocuk bakıcılığı yaptı, akşamları bir büfede kasaya geçti. Ama tedavi masrafları, yol parası, ev kirası derken, para hiçbir şeye yetmemeye başladı.
Bir gün, sosyal medya üzerinden biri ona ulaştı. “Sadece birkaç saatlik işler. Güvenli, gizli. Para da iyi.” Başta tereddüt etti. Ama fatura kesilince, elektrik gidince, annesi arayıp ilaç parası isteyince o mesajı yeniden açtı.
İlk kez bir gece, Çekmeköy’ün biraz dışındaki bir villaya çağrıldı. Saat gece yarısına yakındı. İçeri girerken kalbi atıyordu, ama dışarı çıktığında eli para doluydu. Gözleri yere bakıyordu.
“Bu son,” dedi. Olmadı. Ertesi hafta yine çağrıldı. Sonra bir daha. Her seferinde biraz daha uzaklaştı kendinden. Aynada gördüğü yansımanın kim olduğunu anlamamaya başladı. Ama ne zaman vazgeçmeyi düşünse, ihtiyaçlar ona susturulmuş bir tokat gibi geri dönüyordu.
Bir gün, belediyenin açtığı bir gönüllü kitap okuma programına denk geldi. Çocuklara masal okuyacak gönüllüler aranıyordu. İçinden bir parça titredi. “Bir kere gideyim,” dedi. Gitti. Küçük bir okulda, kalabalık bir sınıfta, çocukların meraklı bakışları arasında oturdu. Sesini bulmakta zorlandı. Ama sonra bir kız çocuğu “Bir daha gelir misin abla?” deyince, içinde uzun süredir kıpırdamayan bir şey canlandı.
Ertesi hafta da gitti. Sonraki hafta da. Sonra o gece işlerine “Hayır” demeye başladı. Zordu. Para azaldı. Ama iç huzuru artmaya başlamıştı.
Nisa, artık Çekmeköy escort başka bir yüzünü görmeye başlamıştı. Sessizliğin içinde kendi sesini, karanlığın içinde küçük bir ışığı. Şimdi o ışığın peşinden gidiyordu — adım adım, ürkek ama kararlı.
Bir yanıt yazın